خبر سقوط هواپيماي حامل اهالي رسانه و مطبوعات و تبليغات خيلي دردناکتر از آن بود که تصورمي‌رفت. ديروز واقعا روز عزاي عمومي رسانه‌ها بود. دراين ميان کارمندان صدا وسيما که بيشترين قرباني را دادند، بيش از ديگر رسانه‌ها در سوگ همکارانشان سوختند. به گزارش خبرنگار سرويس نگاهي به وبلاگ‌هاي ايسنا ابطحي در http://www.webneveshteha.com آورده است: خبرنگاران و دست اندرکاران توليد خبر و گزارش را معمولا مديران برمي‌گزينند تا به عنوان يک وظيفه کاري برنامه‌هاي مختلف را پوشش دهند و اگر به زعم مديران خوب عمل نکنند به راحتي توبيخ مي‌شوند . اما وقتي قصد اعزام آنان مي‌کنند هيچ مديري دل نگراني سلامت آنان را ندارد. افتخار همه اين نوع مراسم هم بنام ديگراني ثبت مي‌شود که همه مواظب امنيت آنان هستند و نهايتا خبرنگاران خسته و رنج کشيده، اگر اتفاقاتي مثل ماجراي ديروز نيفتد و همه جان ندهند تنها راوي موفقيت ديگران خواهند بود. ديشب وقتي تصاوير بعضي از آنان از تلويزيون پخش مي‌شد و شخصا با خيلي از آنان آشنا بودم ياد روايت پر سوز شريعتي از ساخت اهرام مصر در کتاب آري اينچنين بود برادر افتادم، که شرح مي‌دهد چگونه کارگران مصري زير سنگهاي بزرگ جان مي‌دادند تا کاخ اهرام سه گانه مصر ساخته شود و باعث فخر فروشي پادشاهان شود. من به سهم خود به جامعه رسانه‌اي کشور و خانواده‌هاي داغدارشان از عمق جان تسليت مي‌گويم و نااميدانه اميدوارم که پاسخگوئي پيدا شود. اهالي رسانه از دوست داشتني‌ترين ومظلوم‌ترين‌هاي افراد جامعه امروز کشورند. انتهاي پيام