حبيب احمدزاده گفت: تنگ‌نظري‌ها را در حوزه‌ي ادبيات دفاع مقدس كنار بگذاريم. اين نويسنده‌ي دفاع مقدس در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، درباره‌ي ارزيابي‌اش از وضعيت داستان دفاع مقدس اظهار داشت: اين موضوع را بايد مخاطبان پاسخ دهند؛ اما نسبت به شش، هفت سال قبل، جايگاه بهتري دارد؛ هر چند راه زيادي مانده است. نويسنده‌ي مجموعه‌ي «داستان‌هاي شهر جنگي» همچنين گفت: خاطره‌نويسي ما جايگاه خودش را پيدا كرده است؛ ولي داستان و رمان دفاع مقدس هنوز نتوانسته جريان ايجاد كند. با تك‌جرقه‌هايي روبه‌روييم كه اميد نويدبخشي به آينده مي‌دهند؛ اما بايد برخي دوستان از يك مقدار تنگ‌نظري‌هايي كه در اين حوزه دارند، دست بردارند. او در ادامه عنوان كرد: ما در مرحله‌ي آزمون و خطاييم. همان‌طور كه به دنبال خروجي و نتيجه‌ي كارهايي در حوزه‌ي دفاع مقدس هستيم، يك حداقلي را هم براي خسارت و اشتباه قائل شويم و آن‌ها را جزء طبيعي كار بدانيم و به خاطر آن اشتباهات، سر داستان‌نويسي دفاع مقدس را نبريم. مثل تيم‌هايي نباشيم كه هنوز از رخت‌كن بيرون نيامده‌اند، باخت را قبول كرده‌اند. برخوردي با نويسنده ‌شود كه از بيرون آمدن از رخت‌كن نترسد. حبيب احمدزاده درباره‌ي اين‌كه آيا اهل قلم ما به سمت نوشتن از دفاع مقدس رفته‌اند، افزود: در اين حوزه، هر كس ژانر كاري خودش را دارد. مي‌گويند محمود دولت‌آبادي هم درباره‌ي جنگ نوشته است. كسي نيست كه بتواند سال 59 را به 67 بچسباند و بگويد اين هشت سال وجود نداشته است. هر ايراني با كم‌ترين عرقي از اين حادثه مي‌نويسد. شايد برخي‌ها دست‌مايه‌اي براي نوشتن ندارند و اين دليلي نمي‌شود كه بگوييم طرف اصلا لج كرده است و دلش نمي‌خواهد‌ بنويسد. مثلا من درباره‌ي زلزله‌ي بم ننوشتم؛ پس يعني نسبت به اين مسأله بي‌تفاوت بوده‌ام؟! انتهاي پيام