نتایج یک مطالعه جدید نشان داد: برنامه‌های درمانی که علاوه بر بازگشت خلق بهنجار بیماران، افزایش احساس خودکارامدی مرتبط با درد را در دستور کار خود قرار می‌دهند، احتمالا قادر هستند در کاهش شدت افکار خودکشی بیماران مبتلا به درد مزمن عملکرد موثرتری داشته باشند.

به گزارش خبرنگار پژوهشي ایسنا منطقه دانشگاه علوم پزشکی تهران، یکی از نتایج زیانبخش درد مزمن، افزایش قابل ملاحظه افکار و رفتارهای خودکشی در بیماران مبتلا به درد مزمن است. لذا پژوهشی با هدف بررسی رابطه بین افسردگی، خودکارآمدی و افکار خودکشی در بیماران مبتلا به درد مزمن توسط اکرم برومند، دانشجوي کارشناسي ارشد روانشناسي باليني دانشگاه شاهد تهران و همکارانش انجام گرفت.

در این پژوهش توصیفی همبستگی، 264 بیمار مبتلا به درد مزمن به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و مقیاس‌های افکار خودکشی، افسردگی و خودکارآمدی را کامل کردند. داده‌ها با استفاده از روش‌های همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی، تحلیل شدند.

يافته‌ها حاکی از آن است که همبستگي مثبت و معني‌داري بین افكار خودكشي و افسردگی و همبستگي منفي و معني‌داري بين افکار خودکشی و خودکارآمدی وجود داشت. نتایج رگرسیون سلسله مراتبی نيز نشان داد که خودکارآمدی در رابطه بین افسردگی و افکار خودکشی، نقش تعدیل کننده را ایفا می‌کند.

نتايج اين تحقيق حاكيست: رابطه معني‌داری بین افسردگی و افكار خودكشي در بيماران درد مزمن وجود دارد و خودکارآمدی می‌تواند چنین رابطه‌ای را تعدیل کند. بنابراین، آن گروه از برنامه‌های درمانی که علاوه بر اعاده خلق بهنجار بیماران، افزایش احساس خودکارآمدی مرتبط با درد را در دستور کار خود قرار می‌دهند، احتمالا قادر هستند در کاهش شدت افکار خودکشی بیماران مبتلا به درد مزمن عملکرد موثرتری داشته باشند.

مشروح این پژوهش در مجله علوم پزشکی مشهد (مجله اصول بهداشت روانی) منتشر شده است.

انتهاي پیام