تملق و چاپلوسی از منظر آیات و روایات و سیره پیشوایان دینی و همچنین در بسیاری از فرهنگ‌های ملل مختلف مورد نکوهش قرار گرفته است. از منظر این منابع می‌توان به این نتیجه رسید که وجود چنین صفت بدِ اخلاقی در نهایت باعث فساد افراد در ابعادی گوناگون شده و به تبع جامعه را نیز فاسد خواهد کرد.

به گزارش خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، آیه 188 سوره «آل عمران» در رابطه با بحث تملق و چاپلوسی صحبت می‌کند که متن،‌ ترجمه و مطالبی پیرامون مفهوم این آیه به شرح زیر است:

متن آیه:

«لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَفْرَحُونَ بِمَا أَتَوْا وَیُحِبُّونَ أَنْ یُحْمَدُوا بِمَا لَمْ یَفْعَلُوا فَلَا تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفَازَةٍ مِنَ الْعَذَابِ ۖ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ»

ترجمه آیه:

"گمان مبر کسانی که به آنچه کرده‌اند، شادمانی می‌کنند و دوست دارند برای آنچه نکرده‌اند ستایش شوند، مپندار که آنها از عذاب الهی رسته‌اند، (زیرا) برای آنها عذابی دردناک است."

بخشی از مفاهیم مرتبط با این آیه:

مردم سه دسته‌اند:

1- گروهی که کار می‌کنند و انتظار پاداش یا تشکر از مردم ندارند.

2- گروهی که کار می‌کنند تا مردم بدانند و ستایش کنند.

3- گروهی که کار نکرده‌، انتظار ستایش از مردم دارند.

برای این‌که این تمایل نابجای ستایش بدون عمل کور شود، در اسلام هرگونه تملق و چاپلوسی منع شده است.

منابع:

کتاب دقایقی با قرآن، تالیف حجت‌الاسلام والمسلمین محسن قرائتی، ناشر مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، نوبت چاپ پانزدهم زمستان سال 1390

پایگاه تخصصی ترجمه قرآن کریم www.maarefquran.net (ترجمه آیت‌الله‌ ناصر مکارم شیرازی از قرآن کریم)

انتهای پیام