به گزارش ایسنا و به نقل از آی ای، ستاره ها هنگامی سوخت شان تمام می شود، از بین می روند و گاهی اوقات این اتفاق با یک انفجار قدرتمند همراه می شود که به "ابرنواختر"(supernova) معروف است. این ابرنواخترها از خود، ماده ای را بیرون می رانند که در سراسر جهان پخش می شود.

اکنون ستاره شناسان دانشگاه ملی استرالیا ردپای یک ابرنواختر را درست در اینجا روی زمین کشف کرده اند که در اعماق اقیانوس هند دفن شده است. اعتقاد آنها بر این است که بقایای این ابرنواختر باستانی حدود ۳۳ هزار سال پیش به اینجا سفر کرده است.

ممکن است تعجب کنید که محققان چگونه تشخیص داده اند که اینها واقعاً بقایای یک ابرنواختر باستانی است. در پاسخ باید گفت به این دلیل که آنها در نمونه های رسوبی جمع آوری شده از اعماق اقیانوس هند اثری از ایزوتوپ های رادیواکتیو آهن مشاهده کردند.

این نوع ایزوتوپ آهن معروف به "۶۰Fe" در اینجا روی زمین تولید نمی شود. در واقع، آن را می توان تنها در پرتوهای کیهانی یافت، به این معنی که این ماده باید حین انفجار ابرنواختر تولید و منتشر شده باشد.

در ادامه این تحقیق گمانه زنی شد که آهن طی ۳۳ هزار سال گذشته با سرعت ۳.۵ اتم در هر سانتی متر مربع در سال رسوب کرده و از یک ابرنواختر یک میلیون ساله آمده است. دانشمندان همچنین فاش کردند که این انفجار حتما ذرات گرد و غباری پخش کرده است که هنوز هم ممکن است در فضای بین ستاره ای وجود داشته باشند.

محققان پراکندگی این ابرنواختر را تا "ابر میان ستاره ای محلی"(LIC) که یک ابر میان ستاره ای در کهکشان راه شیری است که ۳۰ سال نوری وسعت دارد، ردیابی کردند. لازم به ذکر است که منظومه شمسی ما هزاران سال است که در همین ابر حرکت می کند.

زمانی که حباب محلی(ناحیه ای کم تراکم از ماده بین کهکشانی) درست شده احتمالاً شکلی گوی مانند داشته‌ است. اگرچه هنوز شکل گوی مانند خود را از دست نداده، اما پس از سه میلیون سال کمی نامتقارن شده و توده‌هایی از ستارگان و ابرهای ستاره‌ای به آن راه یافته‌اند که منظومه شمسی یکی از آنها است. توده‌های نسبتا چگالی که درون حباب محلی قرار دارند را اصطلاحا ابرهای میان ستاره‌ای می‌نامند. تاکنون خورشید از ابرهای میان ستاره‌ای زیادی گذشته‌ است اما در حال حاضر در هیچ ابر میان ستاره‌ای‌ قرار ندارد.

این یافته ها در حال حاضر متقن نیستند و محققان می گویند که برای تأیید منبع دقیق ابرنواختر و زمان بندی اینکه که بخش های آن چه زمانی به سمت زمین آمده اند، باید مطالعات بیشتری انجام شود. 

جالب است بدانید که سیاره ما شامل بخش هایی از انفجار باستانی یک ستاره است.

این مطالعه در مجله National Academy of Sciences منتشر شده است.

انتهای پیام