به گزارش ایسنا، در سال‌های دشوار اسارت رزمندگان ایرانی در اردوگاه‌های عراق، یکی از معدود روزنه‌های ارتباطی میان اسرا و دنیای بیرون، حضور نمایندگان کمیته بین‌المللی صلیب سرخ بود. این نمایندگان در بازدیدهای دوره‌ای خود از اردوگاه‌ها، افزون‌بر انجام وظایف نظارتی، فرمی با عنوان وکالت‌نامه تام‌الاختیار (General Power of Attorney) در اختیار اسیران قرار می‌دادند. هدف از این اقدام، تسهیل در پیگیری امور حقوقی و اداری زندانیان از طریق یکی از اعضای خانواده‌شان بود.

بر اساس این وکالت‌نامه، اسیر می‌توانست یکی از بستگان خود را به‌عنوان وکیل تعیین کند تا از طرف او در حوزه‌هایی چون برداشت حقوق، پرداخت اقساط بانکی، خرید و فروش اموال منقول و غیرمنقول، رسیدگی به اختلافات خانوادگی و سایر امور مشابه، اقدام کند. متن این وکالت‌نامه به دو زبان فارسی و انگلیسی تنظیم شده بود و در حضور نماینده صلیب سرخ در اردوگاه به امضای اسیر می‌رسید.

همچنین این امکان وجود داشت که در صورت تغییر نظر اسیر، وکالت‌نامه جدیدی صادر و از طریق صلیب سرخ به فرد جایگزین ارسال شود.

اداره اسرا و مفقودین جمعیت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران، که مسئولیت پیگیری امور مربوط به اسیران و خانواده‌های آنان را بر عهده داشت، با هماهنگی قبلی با قوه قضاییه، وکالت‌نامه‌های دریافتی را پس از بررسی، به تأیید اداره‌کل روابط و همکاری‌های بین‌المللی جمعیت هلال احمر می‌رساند. در این مرحله، نامه‌ای رسمی به وکالت‌نامه ضمیمه می‌شد که ضمن تأیید مهر کمیته بین‌المللی صلیب سرخ و امضای سرپرست نمایندگی آن در تهران، هویت صاحب وکالت‌نامه را نیز مشخص می‌کرد.

در بخشی از این نامه آمده است:

«بدین‌وسیله گواهی می‌شود که مهر مندرج روی وکالت‌نامه متعلق به کمیته بین‌المللی صلیب سرخ و امضای روی آن متعلق به سرپرست نمایندگی آن کمیته در تهران می‌باشد... کمیته مذکور تنها رابط اسرا با خانواده‌های ایشان بوده و امضا و مهر نمایندگان آن کمیته و این اداره‌کل موجب رسمیت یافتن این وکالت‌نامه‌ها می‌شود.»

جالب آنکه در بسیاری از موارد، وکالت‌نامه‌ها تنها کارکرد حقوقی نداشتند؛ بلکه به‌نوعی به ابزار اثبات حیات بدل می‌شدند. یکی از آزادگان در خاطرات خود به این موضوع اشاره کرده است:

«وکالت‌نامه‌ها معمولاً زودتر از نامه‌های عادی به ایران می‌رسیدند. از این رو، اسیران از آن برای رساندن پیام زنده‌بودن خود به خانواده استفاده می‌کردند. در مواردی حتی ارتباطات نامه‌ای به دلیل ممانعت نیروهای عراقی قطع می‌شد و این تنها راه ارسال خبر سلامتی به خانواده‌ها بود.»

از سوی دیگر، بسیاری از اسرای ایرانی به‌دلیل جوانی و نداشتن اموال یا تعهدات حقوقی، موضوع خاصی برای واگذاری وکالت نداشتند. با این حال، همین وکالت‌نامه برایشان فرصتی بود تا پیامی فراتر از عبارات رسمی ارسال کنند و به‌نوعی از احوال خود باخبر سازند.

انتهای پیام