به گزارش ایسنا، مرحوم سردار محمد علی حق بین؛ فرمانده گردان کمیل لشکر قدس گیلان در دوران دفاع مقدس که بعدها نیز فرمانده این لشکر شد؛ در کتاب خاطرات خود «گیل مانا» به بیان خاطره ای از آخرین روز خدمت وظیفه یک سرباز متعهد و میهن پرست در جریان عملیات «کربلای۲» پرداخته که به مناسبت ایام این عملیات منتشر می‌شود.

این فرمانده روایت کرده است: «در گردان سربازی داشتیم به نام احمد رمضانی اهل ییلاقات گیلان. مدت‌ها متقاضی بود که کارهای عقبه را به او بدهم. راننده مخابرات گردان بود و در رانندگی مهارت خاصی داشت. او را همیشه در عقبه نگه می‌داشتیم. در کار مخابرات هم مهارت زیادی داشت.

همه کارهای مخابرات گردان را او انجام می داد. توانایی مدیریتی و جسمی فوق العاده ای داشت. به وجود او در پشت جبهه بیشتر نیاز داشتیم. شبی که رفتیم روی ارتفاعات کدو، یال ۲۵۱۹، یک باره تصمیم گرفت که جلو بیاید. شب عملیات کربلای۲ من با حسن رفتیم تا برای آخرین بار با نیروها خداحافظی کنیم. نیروها را زیر ارتفاع کدو داخل یک شیار نشاندیم و برگشتیم سر جاده.

زیر ارتفاعات کدو جایی داشتیم که وسایل مازاد را در آنجا گذاشتیم. ماشین‌ها هم می‌بایست به همان جا بر می‌گشتند. رمضانی آمد کنارم و گفت: امشب باید باهاتون بیام جلو. گفتم:نه، شما باید عقبه را حفظ کنید؛ شما بیای جلو، ماشین های ما رو کی جا به جا کنه؟

هر کاری کردیم نشد. چهره‌اش گِلی شده بود. من اجازه ندادم بیاید. از او خوشم می‌آمد. رفت پیش حسن، گفت: آقا به من اجازه بدبد با شما بیام. باشه بیا. گفتم:حسن جان، این آقا مسئول مخابرات ماست، باید امکانات رو جمع کنه و به عقب بره؛ ماشین مخابرات، اموال مخابرات دستشه؛ نذار بیاد. گفت:عیبی نداره؛ بذار بیاد. هرچه اصرار کردم نیاید، هیچ کدام نپذیرفتند. آن قدر خوشحال شد که آنورش نا پیدا. تعجب کردم.

خدایا! این آدم تا حالا علاقه‌ای برای اومدن به جلو نشان نمی‌داد؛ برعکس، همیشه می‌گفت:من باید در عقب خط کار کنم. کارهای پشتیبانی رو انجام می‌داد. حالا چی شده اصرار به جلو رفتن داره؟ رفت بند حمائلش را بست. به او گفتم:احتیاط کن؛ یادت باشه سربازیت تموم شده‌ها. گفت:خیالت راحت باشه. کنار فرمانده هستم.

زمانی که در سنندج بودیم، گفته بود:خونواده‌ام مقدمات برگشتم رو فراهم کردن، چون سربازیم تموم شده. گاو نری خریدن که برای برگشتنم قربونی کنن. همه تون دعوتین. جوان رشیدی بود. وقتی حرکت کرد، چهره‌اش را دیدم. انگار آن آدمی که می‌شناختم نبود. چهره‌ای پیدا کرده بودغیر قابل وصف. گفتم یا ابوالفضل! نکنه شهید بشه.

سربازی‌اش هم همان روز تمام شده بود. رفتیم توی خط. در اوج درگیری بودیم. یک دفعه به یادش افتادم؛ جویای حالش شدم. گفتند:شهید شده.‌او سخت جنگید؛ آن چنان که کسی باور نمی‌کرد. در همان دقایق اولیه عملیات به شهادت رسید و رسید به جنسی که تا آن زمان از آن جنس نبود. جنازه‌اش را به عقب بردند و آن گاو نر که قرار بود به شکرانه پایان سربازی‌اش قربانی شود، به شکرانه شهادتش قربانی شد.

منبع:

هاشمیان سیگارودی، سیده نساء، گیل مانا، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس:نشر مرز و بوم، تهران۱۳۹۹، صص۲۱۱، ۲۱۲

انتهای پیام