یزدان سهرابی در گفت‌وگو با ایسنا بیان کرد: در سال‌های اخیر، موضوع «امیدآفرینی» به یکی از محورهای اصلی سیاست‌گذاری اجتماعی تبدیل شده است. جامعه‌ای که سرمایه اجتماعی بالاتری دارد، نه‌تنها تاب‌آوری بیشتری در برابر بحران‌های اقتصادی و اجتماعی از خود نشان می‌دهد، بلکه توانایی عبور از تنگناهای توسعه را نیز به دست می‌آورد.

وی با بیان اینکه نقطه شروع این سرمایه‌سازی، امید و نشاط اجتماعی است، یادآوری کرد: مؤلفه‌هایی وجود دارد که به ظاهر فرهنگی به نظر رسیده اما اثر مستقیم بر عملکرد اقتصادی، بهره‌وری نیروی انسانی و حتی ثبات اجتماعی دارند. امید زمانی در جامعه شکل می‌گیرد که مردم احساس کنند آینده قابل پیش‌بینی است، تلاش فردی و جمعی نتیجه دارد و مسیر پیشرفت بسته نیست.

وی ادامه داد: این احساسِ بنیادین، یکی از مهم‌ترین محرک‌های فعالیت اقتصادی و مشارکت اجتماعی است. مردمی که امید دارند، بیشتر سرمایه‌گذاری می‌کنند، مشارکت سیاسی و مدنی بالاتری نشان می‌دهند و به‌جای رفتارهای انفعالی، دست به خلاقیت و کارآفرینی می‌زنند.

این دکترای دین پژوهی با اشاره به اینکه نقش نشاط اجتماعی در بازتولید امید، برخلاف تصور عمومی فقط به سرگرمی و شادی لحظه‌ای محدود نیست، تصریح کرد: نشاط یعنی احساس امنیت روانی، امکان تعامل سالم با دیگران، حضور در محیط‌های فرهنگی و شهری جذاب و فرصت داشتن برای لذت بردن از زندگی روزمره. هنگامی که نشاط اجتماعی تضعیف می‌شود، جامعه دچار فرسودگی، بدبینی و بی‌تفاوتی می‌شود؛ اما زمانی که نشاط تقویت می‌شود، احساس ارزشمندی و پیوند اجتماعی افزایش می‌یابد و امید به آینده به شکل طبیعی بازتولید می‌شود.

سهرابی با بیان اینکه امروز بیش از هر زمان دیگر به امید اجتماعی نیاز داریم، افزود: در شرایطی که فشارهای اقتصادی، نابرابری‌ها و مشکلات معیشتی بخشی از جامعه را تحت‌تأثیر قرار داده، امید و نشاط نقش «ضربه‌گیر اجتماعی» را ایفا می‌کنند. امکانات شهری قابل استفاده، جشنواره‌های مردمی، فضای عمومی پویا، رسانه‌های مسئولانه و گفت‌وگوی سازنده میان مردم و مسئولان، همگی می‌توانند مسیر اعتمادسازی را تقویت کنند.

وی به راهکارهای تقویت امیدآفرینی اشاره کرد و گفت: برای آنکه نشاط و امید در سطح جامعه نهادینه شود، مجموعه‌ای از اقدامات هماهنگ لازم است؛ شفافیت در سیاست‌ها و تصمیمات اقتصادی برای کاهش نااطمینانی عمومی، افزایش کیفیت خدمات عمومی مانند آموزش، بهداشت و حمل‌ونقل که مستقیماً بر احساس رفاه و امید اثر می‌گذارد، تقویت فضاهای جمعی از پارک‌ها تا رویدادهای محلی که مردم را در کنار هم قرار می‌دهد و حس تعلق اجتماعی را تقویت می‌کند، تقویت روایت‌های مثبت و واقعی در رسانه‌ها به‌جای تمرکز صرف بر مشکلات؛ امیدآفرینی با پنهان کردن مسائل تفاوت دارد، فرصت‌سازی برای جوانان در حوزه اشتغال، کارآفرینی و مشارکت اجتماعی؛ جوان ناامید، موتور خاموش توسعه است.

او خاطرنشان کرد: امید و نشاط اجتماعی، صرفاً مفاهیمی فرهنگی نیستند؛ زیرساخت‌های نامریی توسعه‌اند. هرجا که امید تقویت شود، مشارکت بالا می‌رود، اعتماد اجتماعی احیا می‌شود و مسیر پیشرفت هموارتر خواهد شد.

سهرابیدر پایان افزود: جامعه‌ای که می‌خواهد آینده متفاوتی بسازد، نخست باید به شهروندان خود احساس «توانستن» و «ارزشمند بودن» بدهد. امیدآفرینی نه یک شعار، بلکه یک سیاست عمومی ضروری است که اثرات آن در بلندمدت،چهره جامعه را دگرگون می‌کند.

انتهای پیام