«درباره داستان تخريب آثار باستاني و به خصوص نقش برجسته سربازان هخامنشي، بايد بگويم كه ما بي‌نياز از واكاوي تخريب ساير آثار فرهنگي خود نيستيم.» محمد نوري‌زاد در يادداشتي كه به خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) ارائه داده است درباره‌ي اين كه «غفلت از ميراث فرهنگي در كجا ريشه دارد؟» ضمن مكتوب كردن مطالب بالا افزوده است: در تخت‌جمشيد، يك كارگر صحنه، دور از چشم ديگران، با پيچ‌گوشتي اين بلا را بر سر اثري كه دو هزار سال در امان بوده، مي‌آورد، اين سو تر خود ما، ببينيد چه بلايي بر سر آثار بي‌بديل خود مي‌آوريم. مثلا جلوي چشم مردمان فهيم جهان واژه‌اي اختراع مي‌كنيم به اسم «مدارس غير انتفاعي» و اين واژه را بي‌برو برگشت وارد نظام فرهنگي اجتماعي خود مي‌كنيم و انتظار داريم مردمي كه براي ثبت نام فرزندانشان پول هنگفتي مي‌پردازند، از اين واژه، هماني را متضاد كنند كه ما اراده آن داريم. نقش سربازان تخت جمشيد به دليل اشتهار فراوانشان، در چشم و منظر مايند. بسياري از نقش‌ها، دور از چشم ما به تاراج مي‌رود. نقش‌هايي كه اشتهار سربازان هخامنشي را ندارند، اما زنده‌اند و نفس مي‌كشند. همين حالا نزديك به شش ميليون زن و مرد و جوان و پير ما، معتادند و سرمايه عمرشان به غارت مي‌رود و ما به عنوان مسوولان و متوليان اين حوزه يك جور همزيستي مسالمت‌آميز را در دستور كار خود قرار داده‌ايم. نزديك به ده ميليون مرد و زن و جوان ما بيكارند اما چون به قدر سربازان هخامنشي شهرت و محبوبيت ندارند، كسي به نحوه نفله شدنشان كاري ندارد. اين فيلمساز در پايان اضافه كرده است: منكر اين نيستم كه بايد از آثار فاخر اين سرزمين با رگ و پي صيانت كرد، اما واقعيت اين است كه آن‌ها، نقش يك سربازند و اين‌ها خود سربازند. آن‌ها از بي‌كاري واعتياد و آينده نگراني ندارند، اما اين‌ها در نگراني غلت مي‌زنند. شايد علت اصلي آسيب آثار فرهنگي و ميراث باستاني ما، هم سنخ نبودن مسوولان اين حوزه باشد با تخصصي كه اين حوزه مي‌طلبد. وقتي ما به دور و برمان نگاه مي‌كنيم و براي دوستانمان كار رديف مي‌كنيم نتيجه همين مي‌شود شما فكر مي‌كنيد آثا ثبت سر اينهمه واردات لجام گسيخته، ذره‌اي انديشه به كار رفته است؟ اي كاش ما هم مثل سربازان هخامنشي، نقش سنگي و منجمد بوديم! انتهاي پيام