بی‏‌تردید قطع پیوند دوستی و دوری جستن از یکدیگر از عمده‏‌ترین زمینه‏‌های زایل شدن اخوت ایمانی و برادری است.

به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، دین مبین اسلام و پیشوایان دینی همگی ما را از این کار مذموم پرهیز داده‌اند.

چنانچه رسول خدا(ص) می‏‌فرمایند: "هر دو مسلمانی که از یکدیگر قهر کنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتی نکنند از اسلام بیرون روند و میان آنها پیوند و دوستی دینی نخواهد بود. پس هر کدام که به(اصلاح رابطه و) سخن گفتن پیشی گیرد او در روز حساب زودتر به بهشت می‏‌رود1".

امام صادق(ع) نیز درباره این که چرا هم قهرکننده و هم کسی که با او قهر شده، هر دو مستحق عذابند؟ فرمودند:"هیچ گاه دو مرد با حالت قهر از یکدیگر جدا نشوند، مگر این که یکی از آن دو سزاوار بیزاری (خدا و رسولش از او) و لعنت باشد و چه بسا که هر دوی آنها سزاوار این امر باشند. شخص عرض کرد: خدا مرا فدایتان گردانت، ظالم، درست (مستحق این کیفر هست) امّا مظلوم چرا؟.

حضرت فرمود: برای آن که برادرش را به آشتی با خود دعوت نمی‏‌کند و از سخن او چشم نمی‏‌پوشد. شنیدم پدرم می‏‌فرمود: هرگاه دو نفر با هم ستیزه کردند و یکی از آن دو بر دیگری چیره آمد، باید آن که در حقّ او ستم شده نزد آن دیگری برود و به او بگوید: ای برادر، ستمکار (و مقصّر) من هستم، تا قهر و جدایی میان او و رفیقش برطرف شود؛ زیرا خداوند تبارک و تعالی داوری عادل است و حقّ ستمدیده را از ستمگر می‏‌ستاند2".

همچنین پیامبر خدا(ص) در حدیثی "قهر کردن مسلمان با برادرش را مانند ریختن خون او دانسته‌اند3".

منابع روایات:

1- کافی، ج 2، ص 345 - وسائل‏‌الشیعه، ج 8، ص 585)

2- الکافی: 2 / 344 / 1 منتخب میزان الحکمة: 580

3- کنزالعمّال: 24789 منتخب میزان الحکمة: 580

انتهای پیام