به گزارش ایسنا، شرکت Acompany در فنلاند در حال برنامه‌ریزی برای معرفی پروتئین غذایی خلاقانه و پایدار خود است که با استفاده از هوا و برق تولید می‌شود.

به نقل از آی‌ای، این پروتئین که سولین(Solein) نام دارد اساسا از موجودات کوچک تک سلولی تشکیل شده است. برخلاف مخمر سنتی که به شکر به عنوان ماده اولیه وابسته است، سولین از گازها به ویژه هیدروژن و دی اکسید کربن استفاده می‌کند. این عناصر منابع فراوانی هستند اما اغلب کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرند.

به گفته سازندگان آن، سولین فقط یک غذا نیست. به گفته سوزانا مکینن(Susanna Mäkinen)، رئیس زیست شناسی، این نشان دهنده ادغام یکپارچه فرآیندهای باستانی طبیعت با اوج فناوری مدرن است.

این محصول می‌تواند به کاهش نیاز به دامداری که سهم عمده‌ای در انتشار گازهای گلخانه‌ای دارد،  کمک کند.

زیست‌فناوری میکروبی باستانی

سولین متشکل از میکروب‌های خشک شده‌ای است که با کشت و کم آبی باکتری‌های اکسید کننده هیدروژن(HOB) تولید می‌شوند. این میکروب‌ها توسط اجزای هوا تغذیه می‌شوند.

به گفته محققان، رابطه بین انسان و میکروب‌ها رابطه‌ای قدیمی است. اجداد ما این موجودات میکروسکوپی را برای تخمیر مهار کردند و ماست و نان مخمری ایجاد کردند که شاهکارهای اولیه زیست‌فناوری به شمار می‌روند.

این کاربردهای میکروبی برای بقا حیاتی بودند. آنها مواد مغذی ضروری و ماندگاری طولانی‌تر فراهم کردند که به نفع اجداد عشایری و تمدن‌های اولیه بود.

به گفته محققان، باکتری‌های اکسید کننده هیدروژن، سازنده‌های ایده‌آل طبیعت هستند که مواد گازی را به پروتئین تبدیل می‌کند و حیات را حفظ می‌کنند. اگرچه انواع مختلفی از باکتری‌های اکسید کننده هیدروژن وجود دارد، سویه به کار رفته در سولین موثرترین در تولید سریع پروتئین‌ها بوده است.

این باکتری‌ها از کیموسنتز استفاده می‌کنند که در آن از واکنش‌های شیمیایی برای تولید انرژی رشد به جای نور مانند فتوسنتز استفاده می‌شود. در مورد سولین، باکتری‌ها هیدروژن را اکسید می‌کنند و در این فرآیند مولکول‌های هیدروژن الکترون‌های خود را از دست می‌دهند.

باکتری‌ها از انرژی آزاد شده توسط این واکنش برای تثبیت دی اکسید کربن و تبدیل آن به مولکول‌های آلی مانند پروتئین‌ها استفاده می‌کنند.

نوآوری سازگار با محیط زیست

سولین در بازار در حال توسعه پروتئین‌های جایگزین مانند گوشت‌های گیاهی و گوشت‌های آزمایشگاهی است.

برخلاف بسیاری از پروتئین‌های میکروبی دیگر، سولین از گیاهان، حیوانات یا قارچ‌ها به دست نمی‌آید و به منابع زیادی مانند شکر یا سایر مواد اولیه جامد نیاز ندارد.

فرآیند تولید آن بر اساس استفاده از الکتریسیته برای تقسیم آب به هیدروژن و اکسیژن و سپس استفاده از آن گازها و دی‌اکسید کربن برای تولید پروتئین میکروبی است. این امر اثرات زیست محیطی آن را کاهش می‌دهد و آن را از سایر منابع پروتئینی متمایز می‌کند.

وابستگی کم سولین به منابع طبیعی آن را از شیوه‌های مرسوم کشاورزی سنتی متمایز می‌کند. منابع پروتئینی مرسوم گیاهی به مقدار زیادی زمین، آب، کود و زیرساخت های کشاورزی نیاز دارند. سولین را می‌توان در راکتورهای زیستی که به دقت تنظیم شده‌اند با پارامترهای رشد دقیق کنترل شده از جمله دما، pH و غلظت گاز رشد داد.

کشت یک کیلوگرم سولین تنها یک درصد از آب و پنج درصد از زمین‌های زراعی را در مقایسه با رشد مقدار معادل پروتئین گیاهی مصرف می‌کند در حالی که تولید دی‌اکسید کربن آن نیز یک پنجم است.

محققان تاکید می‌کنند که سولین جایگزین مطلوبی برای مشتریان و تولیدکنندگان مواد غذایی است. می‌توان از آن در همه چیز از نوشیدنی گرفته تا پخت و پز استفاده کرد.

انتهای پیام