بزرگوار ؛ تا زمانی که دانشگاهیان موظف به سیر در فضای مجازی تحولات کشور هستند و در تصمیمات اساسی و انجام تغییرات و تحولات میهن اسلامی نقش مستقیم ندارند ؛ شادی و شادابی علمی نمیتواند وجود داشته باشد. شادمانی یک دانشگاهی وقتی است که نتیجه تلاش و نبوغ خود را مستقیما در کاربردی روزانه و موثر در زندگی خانواده های کشورش ببیند. یک دانشگاهی غمگین است؛ وقتی میبیند که فرزند و نتیجه دسترنج علمیش با افتخار به خارج صادر میشود و در کشورهای دیگر مانند شهروندی درجه 2 با شکر رهایی از میهنش مشغول میگردد. سالهاست که مانند نفت خام؛ مغز های آماده شده فرزندانمان را در اختیار بیگانه گذاشته و آنها بدون هیچ هزینه ایشان را به یغما برده اند و ما خوشحال از برگزاری خوب روز دانشجو هستیم. چرا به این حال و روز افتاده ایم؟ خارج کردن دانشگاهیان از جریان اداره کشور و بی خبر نگهداشتن ایشان از سیر تحولات روزانه؛ عامدا یا سهوا؛ ما را به جزیره ای جدای از واقعییت ها و مشکلات واقعی موجود کشور هدایت کرده و میکند. نیاز است که یک رئیس دانشگاه همان اطلاعات اجرایی که استاندار محترم و امام جمعه محترم هر استان دارند؛ داشته باشد تا مسیر حرکت علمی و روند نتیجه گیری از آموزش و پژوهش دانشگاه خود را در جهت نیازهای کشور و ملت شکل دهد. آیا دانشگاه ها میتوانند پاسخ مشکلات جامعه ای را بدهند که از مسائل و مشکلات آن اطلاعی ندارند و حتی توان دفاع از دانشگاهیان خود ( دانشجو ؛ استاد و ...) از ایشان گرفته شده است. شاید عده قلیلی دانشگاهی ؛ بدلایل مختلف غیر علمی؛ از وضع موجود دانشگاه ها راضی باشند ؛ ولی هستند کسانی که بدلیل کم رنگ شدن نقش دانشگاه ها در عرضه حاصل تلاش نخبگان خود به میهن اسلامی ؛ علیرغم تلاش فراوان و امیدواری زیاد؛ نا راضی و کناره گرفته و یا به اجبار خانه نشین شده اند. بزرگوار ؛ ما از سایر اقشار جامعه جدا نیستیم و معتقدیم اگر امروز تن به اصلاح ندهیم؛ ما هم در ناکامی های فردا و آینده ملت انقلابی ایران اسلامی مسئول خواهیم بود. دانشگاه ها و وزارت علوم ؛ بدلیل حضور نخبگان و فرزندان رشید ملت؛ تغیین کننده سرنوشت آینده کشور هستند. خوشحالی ما زمانی است که حاصل تلاش ما و فرزندان دانشجویمان در خدمت مردم قرار گیرد. ما نیاز به تغییر ساختار در وزارت علوم داریم.

امروز همه مردم پرسشگر هستند. شما پاسخگو نشان دهید. چرا ناراحت هستید که دیگر دانشجویان آلت دست سیاستبازان قرار نمی گیرند و به وظیفه اصلی شان یعنی دانش اندوزی می پردازند؟ همین چند نسلی که فدای بازی های سیاسی شدند کافی است.